Nie każdy wie, że te pospolite zwierzęta przyczyniły się do posadzenia milionów drzew. Jak to możliwe? W obawie przed kradzieżą zakopują swoje łupy, tj. orzechy czy żołędzie, potem często się zdarza, że o nich zapominają. Dzięki temu w tych miejscach wyrastają nowe drzewa.

Wiewiórki można głównie spotkać w lasach iglastych, liściastych, parkach oraz ogrodach. Żyją w dziuplach, ale tylko w okresie zimowym, kiedy panują silne, siarczyste mrozy. Dziuple są też świetnym magazynem na uwielbiane przez wiewiórkę rudą orzechy.
Zdarza się, iż podczas kontroli budek lęgowych dla ptaków ornitolodzy znajdują spore ilości nagromadzonych orzechów i żołędzi. Jednak zasadniczym lokum, typowym dla gatunku nadrzewnej wiewiórki jest gniazdo. Skrupulatnie samiec i samica przed okresem godowym budują do trzech takich konstrukcji lub dostosowują do swoich potrzeb wcześniej zbudowane przez sroki czy gawrony gniazda. Zazwyczaj są one wysłane mchem, a szkielet stanowią gałązki, pokryte liśćmi.

W ciągu roku wyprowadzą nawet do trzech miotów, w których rodzi się do 7 młodych. Ciąża trwa 37-40 dni, a po porodzie przez 8 tygodni matka karmi młode własnym mlekiem. Samce nie troszczą się o potomstwo. Młode w wieku 2,5 miesiąca zaczynają same poznawać uroki otaczającego ich świata. Głównym pożywieniem wiewiórki są nasiona, pędy roślin, grzyby, owoce, nie pogardzą również owadami. Długość życia wiewiórek dochodzi do 6 lat.

Ciekawostką jest, że wiewiórki należą do nielicznych ssaków potrafiących opuścić drzewo schodząc głową w dół, a przednie zęby nigdy nie przestają rosnąć.

W Polsce wiewiórki pospolite podlegają ochronie częściowej.