Rogi u żubra rosną przez całe życie, a raz utracone nie odrastają tak jak to jest z porożem jeleni, saren i łosi.

   U żubrów rogi posiadają samce i samice, zaczynają one wyrastać niedługo po urodzeniu. Rogi samców i samic nie są zbyt długie, nie mają rozgałęzień, różnią się tylko kształtem i wielkością. U samic są znacznie cieńsze i krótsze niż u samców. Na ich obwodzie widoczne są przewężenia, będące śladem przyrostów rocznych rogu. Składają się one z okrywy rogowej pokrywającej możdżeń – porowaty wyrostek kostny. Rogi są ciemne w przekroju okrągłe, skierowane na boki i zakrzywione do góry i ku środkowi. U starszych samców końcówki rogów są starte na skutek zmagania się z różnymi przeszkodami tj. zwalone pnie, wykroty itp. Szerokość rozstawu rogów wyznacza szerokość ciała. Dlatego też żubr bez problemów porusza się wśród drzew. Rogi służą też do obrony i ataku. Żubr uderza bokiem głowy, zadaje cios rogiem od dołu do góry. Tak więc ofiara przy odrobinie nieszczęścia może nawet „pofrunąć”. W sezonie rozrodczym, pomiędzy bykami odbywają się walki.  Polegają one na powtarzających się uderzeniach głową i rogami. Młode byczki staczają symulowane walki. Zabawa odbywa się podczas odżywiania lub odpoczynku stada.

   Gdy w pobliżu stada pojawia się człowiek, zwykle żubry reagują  ucieczką i zachowują odpowiedni dystans. Przestraszone stado ucieka galopując około 150 metrów, potem staje i zbija się ciasno. Zdecydowanie bardziej agresywną postawę przyjmują krowy z małymi cielętami, wtedy potrafią agresywnie bronić swoje młode.

   W załączeniu znajdują się zdjęcia żubrów. Warto przyjrzeć się różnicom :-)